Lidewij Nuitten bracht haar buren bij elkaar

8 maart 2018

“Een goeiedag van enkele buren maakt me meteen gelukkig”

We wonen allemaal naast elkaar en toch kennen we elkaar niet. Met die gedachte startte Lidewij Nuitten in 2015 aan een uitdagend project. Gepakt met een camera belde ze bij buren in haar straat in Schaarbeek aan. Mijn straat werd een fel gesmaakte reeks in het Eén-programma Iedereen Beroemd. Is de buurt van Lidewij dankzij het programma een hechte gemeenschap geworden? En is Lidewij nu gelukkiger dan voor de ontmoetingen? Tijd om even aan te bellen!

– Eventjes je stoute schoenen aantrekken en bij iedereen zomaar aankloppen. Weinigen die het durven…

Lidewij: “Dat klopt. Ik moet toegeven dat ik aanvankelijk ook bang was om mensen aan te spreken. Ik had schrik voor de reacties van mensen. Maar uiteindelijk viel dat allemaal goed mee.”

– Hoe kwam je op het idee om je hele buurt in kaart te brengen?

“Het begon eigenlijk uit verontwaardiging over mijn eigen gedrag. Ik merkte dat ik elke ochtend naar de tram stapte zonder mensen aan te kijken of te begroeten. Ik vond dat eigenlijk niet meer zo normaal, maar iedereen leeft tegenwoordig zo. En daarom begon ik mensen aan te spreken. De kruidenier om de hoek heeft me daar goed bij geholpen. Van Mohamed mocht ik in de winkel de klanten aanspreken, en hij hielp me met het eerste contact te leggen.”

– Reageerden alle buren enthousiast op jou?

“Er waren wel mensen die niet wilden meewerken, maar dat was vooral omdat ze niet op tv wilden komen. Ze nodigden me wel telkens uit om eens zonder de camera binnen te springen voor koffie of thee. Dat bewijst natuurlijk wel dat het project veel meer betekende dan televisie maken. Mensen zagen me als hun nieuwsgierig buurmeisje en niet als een tv-maakster.”

– Is Lidewij Nuitten van nature een sociaal wezen?

“Helemaal niet. Op reis trek ik er het liefst in mijn eentje met de fiets op uit. Dan praat ik alleen tegen mezelf. Mijn vrienden kunnen bijvoorbeeld zomaar een gesprek met vreemde mensen aanknopen, maar ik heb dat minder. Al lijkt dat met een camera niet het geval (lacht).”

“Door Mijn Straat heb ik mijn gedrag wel wat aangepast en sta ik open voor ontmoetingen. Ik zal niet meer snel op de tram zitten met mijn oortjes in en ik loop veel bewuster door de straat. Na mijn programma ben ik echt mijn best blijven doen om mensen een goeiedag te zeggen.”

– Mijn straat dateert van 2015. Heb je drie jaar later nog steeds contact met de buren?

“Met een kleine groep buren heb ik nog vaak contact. Vooral de oudere buren die vaak thuis zijn hebben wel nood aan een babbel af en toe. Uiteindelijk heb ik dankzij het project zo’n 200 mensen leren kennen. Ik spring natuurlijk niet bij iedereen binnen, maar als ik hen tegen het lijf loop zal ik altijd nog een praatje slaan. Bij een vijftiental buren ga ik af en toe wel nog op bezoek.”

– Eigenlijk zou iedereen een beetje meer Lidewij Nuitten moeten zijn.

(lacht) “Dat weet ik niet. Ik denk niet dat je plots je hele buurt in kaart moet brengen. Maar elke ochtend de mensen een goeiedag toe wensen, is al een begin. Op een ochtend wandelde ik naar de tram en werd ik vrolijk begroet door vier verschillende buren. En heel even voelde ik me echt gelukkig.”

“Ik stel mezelf soms de vraag: indien ik voor Iedereen Beroemd niet op dit idee was gekomen, dan zouden de mensen die allemaal vrienden zijn geworden geen deel uitmaken van mijn leven. Dan hadden we elkaar altijd blijven negeren. Mijn leven had zoveel somberder kunnen zijn.”

– Dus jij bent gelukkiger geworden door je buren te leren kennen?

“Ja, zeker weten. Voordien bestonden alle huizen in mijn straat uit bakstenen. Nu ken ik de gezichten achter die stenen gevels, waardoor ik me vertrouwder voel in mijn buurt. En ik denk wel dat je gelukkig wordt van een veiligheidsgevoel. Ik weet dat er altijd iemand voor mij paraat zal staan als er mij iets overkomt. En dat gevoel maakt me gelukkig.”

“Ken je de film Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain? Daar is een scène waarin Amélie alles op een rijtje heeft en gelukkig door de straat wandelt, terwijl iedereen haar vrolijk begroet. Wanneer mijn buren me een goeiedag zeggen, voel ik me soms een beetje zoals Amélie (lacht).”

– Heeft jouw project van de buurt een hechtere gemeenschap gemaakt?

“Ik denk het wel. Aan het einde van de reeks organiseerden we een straatfeest en ook nadien hebben we samen nog activiteiten op poten gezet in het café om de hoek. Er zijn wel buren die elkaar zo leerden kennen en nu vrienden zijn. Ik ga niet de Messias spelen en beweren dat mijn straat plots het paradijs op aarde is geworden. Maar in kleine zaken zie je toch meer sociaal contact. Zo was er een buurvrouw die geen huurder meer had. Mijn Italiaanse buurman zocht dan weer een nieuw appartement, dus heb ik hen samengebracht. En die mensen zijn gelukkig met elkaar. Ik vind het wel fijn dat ik een soort lijm voor de buurt kan zijn (lacht).”

 

Wil je zelf de mensen in je omgeving beter leren kennen, maar weet je niet hoe te beginnen? Met deze tips van Lidewij sta je sterker in je schoenen.

Mijn eerste tip is voor de hand liggend: maak oogcontact met mensen en zeg goeiedag. Het lijkt misschien vermoeiend om iedereen telkens te begroeten, maar je krijgt er veel van terug. En van een goeiedag fleuren mensen op!

Er zijn twee zaken die mensen over alle leeftijden en nationaliteiten heen verbinden: eten en muziek. Organiseer iets in de straat, zoals een nieuwjaarsdrink of een buurtfeest. Misschien komt dat traag van de grond, maar op termijn krijg je de hele buurt samen.

Kom uit je comfortzone! Er is niets zo gemakkelijk als elke ontmoeting afblokken. Kruip uit je schelp en wees toegankelijk. Misschien kom je wel eens een rare kerel tegen, maar je zal ook veel leuke mensen leren kennen.

Volg je nieuwsgierigheid. Zie je iets opvallends aan een straatgevel? Bel even aan en vraag die bewoner wat dat betekent. Zo heb je meteen het ijs gebroken en ontstaat er een leuk gesprek.

Een leuk experimentje voor de echte durvers: bel gewoon bij je buren aan en vraag op de man af of je hen mag leren kennen. Misschien krijg je niet altijd het verhoopte resultaat, maar je leert wel een drempel overwinnen.

Mijn laatste tip is misschien wel de moeilijkste: plaats mensen niet automatisch in een hokje. Wees je ervan bewust dat je vooroordelen hebt, en probeer die eens te ontkrachten door die persoon te leren kennen. Ik ontmoette ooit een man waarvan ik dacht dat hij een dakloze was. Uiteindelijk bleek hij een enorm interessante man te zijn die alle hoofdsteden van Europa had bezocht.